Kaski MET i kosmetyki Finish Line – kontynuacja

MET Parachute

Zjeżdżałem naprawdę szybko, goniłem stracone sekundy na dwóch poprzednich OS’ach, głowa pozbawiona jakichkolwiek myśli. Teraz liczy się tylko to co jest pod kołami… prędkość rośnie aż do chwili z której przypominam sobie jedynie myśl „Noooo to koniec sezoooooooo” a zaraz potem słyszałem jak moja garda od testowanego Parachute ryje grunt… i wydaje przy tym dźwięki zrywanego asfaltu. Z ust wypluwam mokrą ściółkę z resztkami zdartych opon… Zęby całe, twarz nie krwawi… można jechać dalej…

To tylko jedna z kilku spektakularnych gleb które zaliczyłem w ostatnim czasie.

Trasa 2 Pucharu Polski w DH Czarna Góra 2010. Krzywo najechana przedostatnia hopa w lesie i lecę prosto na drzewo, kontra, przednie koło nie wytrzymuje, zmienia się w ósemkę… mocno się obijam znowu oram kaskiem ziemię… Czuję tylko Garda obija mi żuchwę i szczękę, dobrze, że to garda a nie kamienie…

Parachute:

MET Parachute

Nigdy nie miałem przekonania, do lekkich zintegrowanych kasków, ale przez ostatnie cztery miesiące moje zdanie diametralnie się zmieniło. Paraschute zaskoczył mnie swoją funkcjonalnością i szybkością demontażu szczęki. Bezcenne okazało się kiedy musiał zostać on w pakowany do małej torby kiedy wracał samolotem z Warszawy… chwila moment i z wielkiego kasku robi się mały pakowny orzeszek.

Na zjazdach daje mi dużo większe poczucie pewności siebie i bezpieczeństwa. Radość z jazdy rośnie wraz z prędkością…

Wentylacja w porównaniu do pełnoprawnych kasków FF w w których miałem okazję jeździć stoi na wyższym poziomie. Wciąż czuć wiatr we włosach, a uszy wypełnia szum i huk bijącej o ramę przerzutki… Lecz jednak na długich kilkunastokilometrowych podjazdach i tak zdejmuję kask… Gąbki przestają chłonąć ogromne ilości potu które generuje mój organizm. Rzeczą do której doczepiłem się na samym początki był i jest daszek, który mi przeszkadza. Zdemontowałem go na samym początku i jeżdżę bez niego. Nie miałem jeszcze okazji przetestować tego kasku jeżdżąc w goglach- ale wszystko przed nami- o ile kolejna gleba nie będzie bardziej destrukcyjna od poprzednich.

Wyściółka szczęki mogłaby być grubsza i lepszej jakości, zapewne producent stosując materiał taki, a nie inny kierował się uzyskaniem, jakże ważnej niskiej wagi… Dlaczego o tym piszę- ano dlatego, że już kilka razy po mocniejszych spotkaniach z Matką Ziemią bolała mnie szczęka i miałem obdarte policzki. Parachute mógłby też troszkę  głębiej “siedzieć” na głowie pozwoliłoby to na  kręcenie filmów kamerą na kasku  o lepszej jakości. Niestety – przy dużych prędkościach  kamera  z kaskiem zaczyna bardzo  gwałtownie”skakać”, jest także problem z  samym przymocowaniem kamery do kasku –  przynajmniej  na tym etapie sezonu. O wiele lepiej ma się mocowanie moich lampek do kasku – tu naprawdę  Parachute spisuje się znakomicie :)

Przed nami najbardziej intensywna część sezonu, za parę chwil czeka nas wypad w Alpy. Zobaczymy  jak dzielnie spisze się Parachute… :)

MET Kaos

Kaos:

Ten kask nie ma łatwego żywotu, odpiera codzienne ataki rzeczywistości na moją głowę… Pokonuję w nim codzienną drogę do i ze szkoły… Zakładam go jeżdżąc na szosie oraz na mniej intensywne wypady enduro. Podobnie jak w przypadku Parachute na początku patrzyłem na niego niezbyt przychylnie… aż do momentu kiedy założyłem na głowę swój prywatny kask Giro E2… Wtedy poczułem jak bardzo Giro jest w tyle jeśli chodzi o wentylację (jest to moje subiektywne odczucie oczywiście). W trakcie lub po wakacjach na temat tego kasku będą mogli się wypowiedzieć inni riderzy.

Jeśli chodzi o wygodę, to Kaos spełnia najwyższe wymogi. Nigdzie nie uciskające gąbki, oraz paski mocujące – trudno się zresztą dziwić, to kask który kosztuje ponad cztery stówy. Daszek: w porównaniu do Parachute zupełnie mi nie przeszkadza, mógłby mieć tylko regulację wysokości (dla mnie przydatna sprawa). Daszek tworzy dobrą całość z kaskiem i dodaje dynamiki Kaosowi. Czy po tych wielu godzinach kupiłbym sobie taki kask dla siebie? Tak. Lecz jednak w zestawie z kaskiem mógłby znajdować się dodatkowy  zestaw gąbek. Po ostatniej fali upałów widzę jak szybko się zużywają. Prawie niezniszczone gąbki po jednym intensywnym wypadzie enduro z kamerą zaczęły odpadać. Tutaj minus dla Kaosa…

Kosmetyki Finish Line:

Tak się złożyło, że od lat użwam zielonego Finisha… nie tylko do smarowania łańcucha. Znalazł on nie jednokrotnie miejsce w naszych plecakach na wspólnych wyprawach enduro z Michałem Jurewiczem… Jakie są plusy Zielonego? Dobrze penetruje łańcuch i zabezpiecza przed wodą na jakieś 1,5-2 godziny pedałowania w trudnych, deszczowych warunkach. Nie ma cudów. Błoto i deszcz wymyją wszystko wszystko w ekspresowych warunkach… Zielony Finish w spray’u….. Moje pierwsze słowa “O matko, co to i do czego?” Okazuje się, że to bardzo wygodne i przyjemne w użyciu mazidło do łańcucha, troszkę innej konsystencji niż Finish z buteleczki… Używam go zawsze do smarowania przed dłuższą jazdą. Nie ma sensu zabierać go do plecaka- jest za duży i zbyt ciężki. Cieszyło mnie to, że smar wylatuje kropelka po kropelce i dzięki temu wszystko na około nie jest zabrudzone zielonym smarem, złośliwce pewnie nie raz rzucili by aluzją co ja robie z tymi kosmitami… ;)

Biały Finish… Z nim się nie polubiłem, po pierwsze nie tworzy moim zdaniem trwałej powłoki na łańcuchu, po drugie łapie straszliwie brud, po trzecie byle deszcz i smaru nie ma. A jakieś zalety? Owszem w suchych warunkach łańcuch w mojej szosie wystarczy przesmarować raz na tydzień a nawet dwa – WOW! Super wynik!

Osobiście jednak wolę zielonego Finisha – z racji tego, że jak z pogodą w górach jest każdy z nas wie… Nie mam ochoty smarować łańcucha po każdej sekwencji kałuż i strumyków… Dlatego w góry zielony, do miejskiego roweru i na szosę może być biały.